Portomarin

Cebreiro - Portomarin, do. 18-09-2014. Na een spaans ontbijtje in het drukke cafetaria 'Venta Celta' op weg. Grijze wolken jagen rond Cebreiro. Zelfs de lopers komen trager op dreef. Na een klimmetje komen we bij San Roque; we weten nu waarom hij zo tegen de storm optornt. De wind is zo heftig dat we moeten uitkijken niet van de fiets te waaien. Op de Alto de Poio zit het pelgrimsvolk in de bar bij te komen van de klim en de wind. We groeten even het vlaamse stel die er ook zijn. Een australisch echtpaar vertelt over hun fietsvakanties door Europa. Als we, na een koffie en chocolademelk vertrekken, begint het te regenen. Dit bederft de feestvreugde van de afdaling. Bovendien zijn de windvlagen zo heftig dat we bij een afdaling van 7% nog moeten trappen om vooruit te komen. Hoewel de bergen prachtig zijn worden ze versluierd door de regen en hebben wij al onze aandacht bij het wegdek. Triacastela laten we links liggen. We rijden dan een groene vallei in met bosrijke hellingen. De kabbelende rivier wordt overstemd door het ruisen van de regen en de wind. Zo bereiken we Samos met zijn Monasterio San Julian, een enorm kloostercomplex. Met andere natte pelgrims bezoeken we met een gids kloostergangen, sacristie en kerk. In de 6de eeuw werd het klooster reeds gesticht. De oudste delen dateren uit de 11de eeuw, maar barok en renaissance zijn er overheen gegaan. Na een brand in 1951 vond een grondige renovatie plaats met o.a. mooie muurschilderingen. Nu wonen er nog 14 benedictijnen. Wel een bezoek waard! We klimmen het dal uit en fietsen door groene heuvels naar Sarria, een moderne stad en het is even naar boven sjouwen met de fietsen om de oude stadskern te ontdekken. Er valt weinig te beleven, dus lunchen we en worden warm in een bar. De weg slingert op en neer door de heuvels. Het is droog. De laatste afdaling gaat zo snel dat we redelijk opdrogen. We steken twee keer het stuuwmeer over en staan aan de voet van Portomarin. We bellen aan bij hostal 'Boavista' waar we terecht kunnen. Portomarin is een apart dorp. Het zou onder de waterspiegel van het meer liggen. Steen voor steen zijn de moiste gebouwen afgebroken en hogerop weer in elkaar gezet. Zo ook de 12de eeuwse san Nicolaskerk, sober van binnen en met mooi gesculpteerde portalen. Van buiten lijkt het een vesting; ooit gebouwd door de militaire ridderorde van Santiago. Het marktplein en de aangrenzende galerijen vormen een bezienswaardig en gezellig stukje Portomarin. We pikken een terrasje, kuieren wat door het dorp en genieten het pelgrimdsmenu. Dan zijn we rozig en rijp voor ons bed...