Fromista - Mansilla de las Mulas, za.13-09-2014. De speeltuin met zandbak voor de deur ligt er verlaten bij. Gisteravond vol kindertjes, kleine meisjes in schattige jurkjes, jongetjes met echte kapsels en kwebbelende moeders op het terras. Terwijl Jan zijn fiets pakt wordt hij plots besnuffeld door drie honden. Als hun baas om de hoek komt roept hij hun tot de orde. Het is een herder gevolgd door een enorme kudde schapen die hij veilig door het dorp loodst; bijbels gezicht. Onder de grijs, blauwe bewolkte luchten fietsen wij de okergele meseta op. De weg is vlak, recht en niet druk. Ernaast het grindpad voor de lopers. Af en toe een dorpje. Villalcazar de Sirga valt op door de kerk die boven het dorp uittorent. Het lijkt meer een burcht; geen wonder, ze werd ooit door de Tempeliersorde gebouwd. De blanke madonna die er vereerd wordt, houdt haar deuren stijf dicht. De sta. Maria in Carrion de los Condes niet, een stille, romaanse kerk waar we een echte kaars kunnen opsteken. We ruilen het levendige stadje snel voor de meseta en kiezen voor het asfalt in plaats van de grindweg; beter voor banden en billen! De 'Tierra de Campos' strekt zich weer uit onder Hollandse luchten. In Sahagun houden we halt; er zitten intussen 65 km. op. We bezoeken de San Tirso in Mudajarstijl. Opvallend zijn de brede vierkante torens en smalle bogen in baksteen. Binnen een vriendelijk stempelvrouw. De kerk is deels gebedshuis, deels opslagplaats voor beelden van de lijdende Christus en Maria, die meegedragen worden in de processies van de Semana Santa/goede week. Op de plaza mayor is de weekmarkt. Prima plek voor een terras en een broodje. De zon is volop doorgebroken als we verder fietsen over een kaarsrechte asfalt weg met ernaast de grindweg geflankeerd door een eindeloze rij platanen, die schaduw biedt aan de wandelaars. Op deze dag van lucht en aarde besluiten we in El Burgo Ranero nog even door te fietsen. In de verte verschijnt een blauw-grijze bergketen. Onze weg gaat verder door het land van aarde. Nu af en toe onderbroken door een groen beekdalletje met aanplant van bossen. In Mansilla de las Mulas bellen we aan bij Casa Christina en worden ontvangen door een enthousiaste gastheer die ons onmiddellijk wil wijs maken in de complete historie van het stadje en de feestmogelijkheden voor vanavond. Al is Mansilla een oud vestingstadje, nu lijkt het meer een plattelandsdorp. Alleen de vele stadspoorten en stukken robuuste muur herinneren aan het verleden. Zefs de kerken zijn relatief jong. Het is gezellig met de fanfares en veel volk op straat. Wij eten op een binnenplaatsje onder de druiven. Daarna zijn we aan bed toe en worden even wakker als om middernacht het vuurwerk knalt. Ik ben blij dat ik vandaag de meseta kon fietsen; wel borrelden veel herinneringen op aan toen ik 'm liep.