Lessines - Somain, woe. 20-08-2014

Lekker ontbijtje in gezelschap van Kristien en Kaatje; dus wat trager op dreef. Een zonnige en frisse morgen; prima fietsweer. We gaan een glooiend landschap in dat erg lijkt op de Vlaamse Ardennen. Na 10 km. worden we opgewacht door Luc, mijn Vlaamse caminomaat van drie jaar geleden. Met zijn vrouw Hilde en aanmoedigingsbord. Compleet met koffie en lekkers. We drinken samen koffie en het is verleidelijk om te blijven plakken. Een paar kilometer verder mis ik mijn kilometerteller. Als Luc en Hilde langs rijden en ik mijn verlies meld, rijden we terug en vindt Luc mijn teller in het gras. Ik blij! Intussen staat Jan te buurten met een Compostella fietser. In ruim anderhalve maand heen en terug. Vanavond hoopt hij terug thuis te zijn in Antwerpen. Wat een snelheid!
We fietsen door het glooiend, landelijk landschap tot Tournay/Doornik. De grote blikvanger is de kathedraal met 5 torens. Twee zijn er ingepakt. De kathedraal wordt ook binnen gerestaureerd. Het Romaanse deel is intact. Oude fundamenten worden archeologisch blootgelegd en het gotisch deel staat in de steigers. De stilte kapel met haar kleurige glasramen laten iets vermoeden van de schoonheid als ze klaar zal zijn. Ik vind het een goed beeld van de kerk in beweging.
We lunchen op, alweer een fraai marktplein met een stadhuis met gouden versierselen, een belfort dat elk kwartier met een deuntje opluistert en een massieve kerk. Wij zoeken nog de sint Jacobskerk op. Een sobere gotische kerk met een drieluik in bas-reliëf over het leven van onze Jacobus. En we scoren een stempel op een adresje naast de kerk. Genoeg stad en we vertrekken stroomopwaarts langs de Schelde.
Naast moderne industrieterreinen zijn er de kalkovens uit de 19de eeuw. Een man nodigt ons uit om binnen een kijkje te nemen en legt uit hoe ze werkten. We volgen de Schelde oever, geflankeerd door rijen populieren die fluisteren in de wind. We verlaten de Schelde om de grens over te steken bij een beeldige douanier.
In Frankrijk is het even zoeken om het juiste pad te vinden dat door de velden, weilanden en een bos voert. Daar begint onze zoektocht naar onderdak. Het levert een prachtige avondrit op: kilometers over een groene ravel: 'la voie verte du Scarpe'. Bij de derde poging vinden we een prima kamer in fasthotel 'Ocapio' aan de snelweg.
Na vier gastvrije ontvangsten met knabbel en babbel doet een avond met zijn tweeën deugd. Een rustige avond met wijn en stokbrood met... Meer hoeven we niet.
L